صدای سکوت آینه در فضای اتاقش پیچیده است وقتی پای نگاهش در آینه می‌لغزد انگار در شیارهای پیشانی اش به جستجوی چهار فصل زندگی‌اش می‌پردازد بهار را کودک چالاکی می‌پندارد که اگر دستش را نگیرد به مقصد نرسیده و کال می‌افتد تابستان را فصل فسیل شده در زیر آوارهای پاییز می‌دانست و زمستان را هم پایان نامه ی سال می‌شمرد پرسیدم: به چه فکر می‌کنی؟!